Tadeusz Kacik

Góralski charakter, niezłomność , upór, który czasami prowadził do konfliktów z trenerami, czy niewymiarowy hart ducha, a do tego szybkość , finezja, ambicja i koleżeństwo – to przymioty Zawodnika, którego przyszło nam dziś wspominać – Tadeusz Kacik, urodzony 6 października 1946 roku w Nowym Targu, pseudonim ,,Kaczor”, napastnik .

Wychowanek nowotarskiego Podhala, z którym razy zdobywał tytuł Mistrza Polski . Wspominany jako zawodnik o nieograniczonej sile spokoju i filar gry drużynowej.

Ciekawostką jest, iż zanim trafił do drużyny reprezentacji Polski w hokeju na lodzie, nie umiał jeździć do tyłu, pomimo ciężko wypracowanych umiejętności jazdy na łyżwach.

W Polskiej lidze zadebiutował mając 17 lat, gdzie wykazał się nie tylko talentem do gry, ale i umiejętnościami strzelania goli . Szybko doprowadziło to, iż zdobył z drużyną swój pierwszy tytuł Mistrza Polski , skąd szybko trafił do reprezentacji Polski .

Z orzełkiem na piersi rozegrał 118 meczów, zdobywając 38 goli . Uczestniczył w Olimpiadzie w 1972 roku, jak również rozegrał 5 turniejów o mistrzostwo świata .

Wraz Walentym Ziętarą i Józefem Słowakiewiczem tworzyli trio nie do zatrzymania, które cechowało się bezbłędnym atakiem.

W polskiej lidze rozegrał 12 sezonów, gdzie wpisał na swoje strzeleckie konto 214 goli w 369 meczach.

Ciekawostką jest, iż w dniu 7 lutego 1969 roku zdobył dla Podhala 1500 bramkę w polskiej lidze przeciwko GKS Katowice, jak również 7 grudnia 1971 roku przeciwko Baildon Katowice zdobył dla Podhala 2000 bramkę.

W roku 1971 zdobył ,,Złotego kija” , jako uznanie dla najlepszego polskiego hokeisty.

Zmarł 17 maja 1988 roku w Katowicach .

Źródło: HockeyArchives